Zimą 2003 roku przyjechałem na kilka dni i jakimś zbiegiem okoliczności miałem ze sobą swój ulubiony aparat 9x12 cm i testowałem nowy wywoływacz pirogalolowy . Powstały pierwsze zdjęcia Mauzoleum Żołnierzy Radzieckich na Placu Armii Czerwonej (dziś Plac Pocztowy). Tak to dość prozaicznie się zaczęło . Trudno dziś po dziesięciu latach precyzyjnie odpowiedzieć na pytanie co było głównym impulsem do fotograficznego powrotu. Prawdopodobnie uzyskałem już odpowiedni dystans czasowy. Zobaczyłem Trzciankę z innej perspektywy. Wciąż odczuwam związek z miejscem gdzie się urodziłem i spędziłem pierwsze dwadzieścia lat mojego życia. Wieloletnia nieobecność dała mi jednak unikalną możliwość jednoczesnego bycia w środku i na zewnątrz, Sytuacja idealna dla fotografa. Niestety jest to doświadczenie jednorazowe. Nie da się tego powielać. To nowe odkrycie trwało kilka lat, może trzy i skończyło się nagle tak jak zaczęło, bez wyraźnego powodu. Przyjechałem pewnego razu do T-ki i zrozumiałem, że wzystko już zrobione. Prześwit został zamknięty. Przy każdej okazji zabierałem swój ulubiony drewniany aparat i wykonywałem osiem zdjęć. Nie liczyłem ile ich powstało. Może dwieście , może więcej.