Nie wiem czy mam wszystkie swoje kartki. Raczej nie. Może kiedyś uda mi się zgromadzić to co zostało ,ale pewnie zrobi to już ktoś za mnie. Trochę szkoda mi czasu na zabawy w archiwistę. Prawie wszystkie fotografie były wykonane aparatem formatu 9x12 cm, tym samym “drewniakiem z KP MO w Trzciance” Wyjątek to rok 1992 zdjęcie wykonane Yaschiką Matt format 6x6cm i jedno jedyne z aparatu małoobrazkowego, chyba z roku 1993. Trudny był wtedy czas. Nie miałem jeszcze ciemni w Poznaniu.

Formalnie wszystkie mojePFki są do siebie bardzo podobne. Format trochę mniejszy niż 13x18cm , taka większa pocztówka Z wyjątkiem dwóch edycji są to kopie stykowe wykonane z negatywu 9x12 cm z typową dla “kontaktów” czarną ramką i wynikającymi z tego faktu wszystkimi konsekwencjami natury typologicznej i estetycznej czyli mówić w skrócie: umieszczenie się w nurcie “ciemnym“ Chciałbym na razie uchylić się od analizy “wymowy” całej edycji. Póki co nie ma takiej możliwości i potrzeby. Podzielę się tylko jedną refleksją. Kilka lat temu u stałych abonamentowych odbiorców mojej corocznej produkcji zobaczyłem na ścianie, chyba w kuchni, kolekcję może ośmiu moich prac. Zamiast jakieś próżniaczej satysfakcji, że ktoś poważnie traktuje moją “fotograficzną robotę “ wpadłem w lekkie osłupienie. Nigdy wcześniej , ani później nie widziałem tylu swoich PFek razem i to w paradnym szyku na ścianie. Sama kumulacja czerni kontaktowej bordiury mogła wprawić w lekką depresję. Nie skomentowałem zjawiska. Szybko przeniosłem się do salonu. Wcześniej nigdy nie zastanawiałem się co dzieje z moimi fotografiami. Ja robiłem swoje, wysyłałem i już. Nie interesowałem się, też jak są odbierane. Nigdy nie pytałem. Zawsze uważałem , że autor nie powinien domagać się komentarzy na temat tego co zrobił. Jak ktoś będzie chciał to sam coś powie: skrytykuje lub pochwali, zapyta lub skomentuje. Jak nie chce sam to najczęściej znaczy, że lepiej nie pytać , bo nie jest dobrze. Najczęściej.

Domyślam się, że zwyczaj wysyłania noworocznych życzeń w formie autorskich oryginalnych fotografii powstał w Czechosłowacji jako próba przeciwstawienia się tandecie i estetyce okolicznościowego kiczu. W latach minionych mógł być też jedną z niewielu form manifestowania swojej niezależności, choćby tej estetycznej , podobnie jak dziś T-shirty , tapety czy dzwonki w telefonach.Dla mnie pozostał do dziś specyficznym rodzajem komunikacji Egzystencjalnym potwierdzeniem. ( I am still alive)

Od kilkunastu lat staram się, żeby PFka była ostatnim zdjęciem wykonanym w danym roku. Może działa tu Siła końcówki (J. Łotman)?Najczęściej szukam miejsc czy obiektów do sfotografowania w najbliższym otoczeniu. Nie mam pewności, że fotografując prosty, banalny, motyw jestem w stanie zbudować jakiś subtelny przekaz i uruchomić wyobraźnię i wrażliwość odbiorców, mogę jedynie mieć nadzieję, że dzięki skupieniu się na tym- jak fotografować , a nie co - nie jest to tylko kawałek papieru o najczęściej dość mrocznej tonacji. Tegoroczny widziałem codziennie z okna. Od czasu jak opadły ostanie liście wśród krzaków i gnijących zarośli pojawił się biały kadłub łodzi. Z daleka wyglądało to zjawiskowo, może nawet trochę kiczowato ( prawdopodobnie efekt uboczny po premierze nowego Hobbita) . Z bliska było dużo gorzej : obleśnie błyszczące cielsko, duży kontrast, rzecznej Pirogi 750 . Wyobraźnia czasem może utrudniać. Musiałem trochę poczekać, wykonałem zdjęcie po tuż po zachodzie słońca, żeby zmieścić się w swojej tonacji. Kopie stykowe wykonałem na papierze Brom , special ,cienki przeterminowany ponad 40 lat od pana Janusza Kostrzewskiego I na koniec ,zauważyłem, że używam coraz mniej słów. Wpisuje na odwrocie, czasem tylko datę i podpis. Wierzę, że obraz wystarczy i zastąpi konwencjonalne frazesy o pomyślności w nowym roku.